Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na posiedzeniu niejawnym 8 lipca 2021r. w sprawie o sygnaturze III SA/Wa 332/21 oraz powiązanych z nią sprawach o sygnaturach III SA/Wa 2482/20 i III SA/Wa 2569/20 stwierdził nieważność uchwały w części, na podstawie której doszło do powiązania opłat pobieranych od mieszkańców m.st. Warszawy za gospodarowanie odpadami komunalnymi ze zużyciem wody na nieruchomościach. Prokuratura Okręgowa w Warszawie 23 listopada 2020r. zaskarżyła uchwałę w całości argumentując istotnym naruszeniem prawa. Chodziło o naruszenie w przypadku ustalania opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi w odniesieniu do ilości zużytej wody wszystkich nieruchomości, tych dla których nie ma odpowiednich danych zużycia wody, które nie są podłączone do sieci wodociągowej lub nie mają wodomierza głównego. Prokuratura zaskarżyła także ustalenie przeciętnej normy zużycia wody przez jednego mieszkańca na 4 metry sześcienne. Uderzyłoby to przede wszystkim w  rodziny wielodzietne. Argumentowano, że w ten sposób została nałożona minimalna opłata dla każdego mieszkańca w kwocie 50,92 zł przy jednoczesnym zastosowaniu trzech różnych metod naliczania opłat za gospodarowanie opłatami. Prokuratura wskazywała, że zostało naruszone konstytucyjnie zagwarantowane prawo równości, bowiem sytuacja osób, które zamieszkują nieruchomości wyposażone w wodomierz główny została znacząco pogorszona. Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wskazuje:

(…) podłączenie nieruchomości do sieci wodociągowej oraz przypisanie wodomierza do nieruchomości stanowi okoliczność mającą istotne znaczenie. Okoliczności tej nie można sprowadzać do zagadnienia dotyczącego jedynie technicznej odmienności sposobu dostarczania i ewidencjonowania wody. Zbiorowe zaopatrzenia w wodę jest realizowane na zasadach wynikających z postanowień ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. z 2020 r. poz. 2028). Artykuł 27 ust. 1 tej ustawy stanowi, że ilość wody dostarczonej do nieruchomości ustala się na podstawie wskazania wodomierza głównego, a w przypadku jego braku – w oparciu o przeciętne normy zużycia wody. Ustawodawca przesądził zatem o różnym sposobie ustalania ilości wody dostarczonej do nieruchomości w zależności od tego, czy do nieruchomości jest przypisany wodomierz główny, czy też nie ma takiego wodomierza. W tym stanie rzeczy nie ma podstaw do twierdzenia, że w przypadku ustalania ilości zużytej wody dla potrzeb obliczenia wysokości opłaty za odpady komunalne należy dopuścić w każdym przypadku możność ustalania rzeczywistego zużycia wody, zaś ustalenie odmiennych zasad stanowi rażące naruszenie prawa (…).

Ponadto Sąd stwierdził, że analizowanie pojęcia wody bezpowrotnie zużytej jest zbędne, a także, że do wyliczenia ilości zużytej wody podstawą nie powinny być wskazania wodomierza, bowiem dla nieruchomości niewyposażonych w wodomierz opłata w takim wypadku wynosiłaby zero, a przecież odpady komunalny byłyby tam produkowane. Naruszałoby to zasadę sprawiedliwości społecznej. Sąd nie widzi również powodu do kwestionowania danych Głównego Urzędu Statystycznego z roku 2018, który wskazuje, że 1 mieszkaniec przeciętnie zużywa 4m3 wody.

Do niniejszego wyroku wpłynęły dwie skargi kasacyjne, sprawę rozpatrzy Naczelny Sąd Administracyjny. Jeżeli rozstrzygnięcie zostanie utrzymane to Miasto Stołeczne Warszawa będzie zmuszone zwrócić nienależnie pobrane opłaty.