Postępowanie o wyjawienie majątku reguluje obecnie art. 913 kodeksu postępowania cywilnego. Wierzyciel może żądać, aby dłużnik złożył przed sądem wykaz majątku wraz z oświadczeniem, że jest to cały majątek i nic przed wierzycielem nie zataił. Jeżeli skłamie grozi mu odpowiedzialność karna z art. 300 § 2 kodeksu karnego, przewidującego karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat.

Obecnie wierzyciel może skorzystać z tej procedury, gdy zajęty w egzekucji majątek nie rokuje zaspokojenia egzekwowanych należności, gdy wykaże, że mimo prowadzonej egzekucji nie uzyskał zaspokojenia swojej wierzytelności bądź też przed wszczęciem egzekucji, jeśli uprawdopodobni, że nie uzyska zaspokojenia w pełni swojej należności ze znanego mu majątku dłużnika albo z przypadających dłużnikowi świadczeń okresowych.

Z instytucji wyjawienia majątku korzysta jednak niewielka ilość wierzycieli. Jak wynika z doświadczeń komorników, liczba spraw o wyjawienie majątku jest znikoma wobec liczby postpowań egzekucyjnych. Na korzyść tej procedury przemawia okoliczność składania oświadczenia przed sądem – powaga instytucji skłania dłużnika do większej prawdomówności. Aby zwiększyć popularność tej formy wsparcia wierzycieli, resort sprawiedliwości prowadzi prace zmierzające do wprowadzenia instytucji komorniczego wyjawienia majątku, w której dłużnik byłby obowiązany do wyjawienia majątku przed komornikiem pod groźbą odpowiedzialności karnej lub też grzywny wymierzanej przez komornika. To rozwiązanie po pierwsze odciążyłoby w pewnym stopniu sądy ale przede wszystkim przyśpieszyło zaspokojenie wierzytelności. A to przecież jest celem podejmowanych czynności.