W dniu 7 lipca 2016 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę w sprawie o sygn. akt III CZP 34/16, iż  komornik sądowy określając wysokość kosztów postępowania egzekucyjnego, nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, ustalonej na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 790 z późn. zm.), o stawkę podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, iż pogląd zaprezentowany w uchwale, wpisuje się w trwający spór co do podatku od towarów i usług w ramach kosztów postępowania egzekucyjnego.

Zgodnie z wydaną w dniu 9 czerwca 2015 r. interpretacją ogólną Ministra Finansów numer PT1.050.1.2015.LJU.19 wykonywane przez komorników czynności należy uznać za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług świadczenie usług za wynagrodzeniem, a do tych czynności nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, a zatem podlegają one opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Natomiast zgodnie z już omawianym na naszym blogu wyrokiem z dnia 14 czerwca 2016 roku wydanym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, w którym Sąd stanął na stanowisku, że komornik sądowy jest organem władzy publicznej, w związku z tym nie może być podatnikiem podatku od towarów i usług.

Obecny pogląd zaprezentowany przez Sąd Najwyższy działa na korzyść dłużników, gdyż stawki określone w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji są w ocenie Sądu Najwyższego stawkami zawierającymi już podatek od towarów i usług. Powyższa uchwała jest sprzeczna z interpretacją ogólną Ministra Finansów stosowaną przez organy podatkowe. Jednocześnie pozostaje pytanie, czy komornicy zmienią swoja praktykę zgodną z interpretacją Ministra Finansów.

Należy mieć nadzieje, iż ustawodawca ureguluje tę kwestię ustawowo co pozwoli zapobiec rozdźwiękowi w praktyce orzeczniczej sądów cywilnych i administracyjnych oraz stanowisku organów podatkowych.