Dnia 13 lipca 2016 roku Sąd Najwyższy podjął ważną uchwałę dotyczącą problematyki przedawnienia roszczeń dekretowych (uchwała SN w składzie 7 sędziów z dnia 13 lipca 2016 r., III CZP 14/16), uznając, że postępowanie administracyjne o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego, toczące się po stwierdzeniu nieważności decyzji odmawiającej ustanowienia własności czasowej nieruchomości objętej dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279), nie przerywa biegu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody spowodowanej nieustanowieniem tego prawa unieważnioną decyzją (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.).

Na kanwie sprawy, w której zrodziło się zagadnienie prawne rozstrzygnięte przez SN, powód wystąpił z pozwem o odszkodowanie od Skarbu Państwa po uzyskaniu w postępowaniu administracyjnym decyzji  o odmowie ustanowienia na jego rzecz prawa użytkowania wieczystego gruntu, prowadzonym na skutek stwierdzenia wcześniej nieważności decyzji dekretowej odmawiającej przyznania poprzednikowi prawnemu powoda własności czasowej na nieruchomości przejętej na własność Skarbu Państwa na mocy dekretu. Sąd Najwyższy w podjętej uchwale uznał, że wszczęcie i prowadzenie postępowania o ustanowienie użytkowania wieczystego w takiej sytuacji pozostaje bez wpływu na bieg przedawnienia. Oznacza to, że po uzyskaniu ostatecznej decyzji administracyjnej stwierdzającej nieważności decyzji dekretowej odmawiającej przyznania dotychczasowemu właścicielowi własności czasowej nieruchomości jego następca prawny w praktyce powinien podjąć kroki do przerwania przedawnienia poprzez złożenie pozwu albo wniosku o zawezwanie do próby ugodowej o odszkodowanie za wydanie błędnej decyzji administracyjnej niezależnie od ponownego rozpatrywania jego wniosku o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego (odpowiednika dekretowej własności czasowej).