Uchwałą z dnia 23 marca 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt III CZP 102/15, Sąd rozstrzygnął zagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Okręgowy, które pojawiło się w trakcie rozpoznawania sprawy.

SN przedstawiono pięć pytań, z czego odpowiedział na trzy stawiając odpowiednie tezy. Sąd wskazał, że transkrypcja protokołu sporządzonego za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk albo obraz i dźwięk nie jest dokumentem urzędowym i jako taka nie stanowi podstawy ustaleń dotyczących przebiegu posiedzenia.

SN odniósł się także do sytuacji, gdy protokół utrwalający przebieg posiedzenia za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk i obraz jest słabo słyszalny. Zgodnie art. 241 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U.2015.1634) dalej: k.p.c. „Sąd orzekający może zarządzić powtórzenie lub uzupełnienie postępowania dowodowego.”  W odniesieniu do tej kwestii SN orzekł, że jeżeli protokół sporządzony za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk albo obraz i dźwięk nie pozwala w części obejmującej czynność dowodową na ustalenie jej treści, sąd powtarza w odpowiednim zakresie tę czynność (art. 241 k.p.c.).

Ponadto SN wskazał, że „podnosząc w apelacji zarzut błędnej oceny dowodu (art. 233 § 1 k.p.c.), skarżący nie musi wskazywać konkretnego fragmentu zapisu dźwięku albo obrazu i dźwięku utrwalającego przeprowadzenie tego dowodu.” Tym samym dla skutecznego zakwestionowania oceny zeznań świadków, skarżący w apelacji nie musi odnieść się do konkretnych fragmentów zapisu dźwięku albo obrazu i dźwięku utrwalającego przeprowadzenie tego dowodu.