Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 1995 r., I CR 7/95 wyjaśnił, iż w każdym wypadku zaspokojenie wierzyciela z rzeczy przewłaszczonej na zabezpieczenie następuje nie z chwilą nabycia przez wierzyciela własności rzeczy, ale z chwilą dokonania czynności powodującej zaspokojenie się wierzyciela z tej rzeczy i prowadzącej do umorzenia w całości lub w części zabezpieczonej wierzytelności. Określenie sposobu zaspokojenia się wierzyciela z przewłaszczonej rzeczy oraz warunków dokonania tej czynności nie należy do przedmiotowo istotnych elementów (tzw. essentialia negoti), umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie. Może jednak być zawarte w takiej umowie, stanowiąc jej element uboczny (tzw. naturalia negoti) i wówczas wiąże strony. Gdy umowa nie określa warunków zaspokojenia się wierzyciela z przewłaszczonej rzeczy, wierzyciel może zaspokoić się – według swego wyboru – w każdy sposób, który nie jest sprzeczny z treścią stosunku prawnego łączącego strony, umową lub zasadami współżycia społecznego.

Warto jednak określić w samej umowie o przewłaszczenie na zabezpieczenie tryb dokonywania zaspokojenia przez wierzyciela oraz wartość przedmiotu zabezpieczenia bądź sposób ustalania tej wartości. Zminimalizuje to ryzyko ewentualnych sporów co do relacji wartości przedmiotu zabezpieczenia oraz zabezpieczonych nim wierzytelności oraz co do zachowania należytej staranności przez wierzyciela przy takim a nie innym zagospodarowaniu przedmiotem zabezpieczenia.