Z dniem 1 stycznia 2020 roku zacznie obowiązywać tzw. prezydencka ustawa frankowa. Dzięki niej zmienią się zasady odnośnie udzielania pomocy finansowej z Funduszu Wsparcia Kredytobiorców. Warto zaznaczyć, że sami frankowicze są jednak zdania, że nie zmieni     ona w istotny sposób ich sytuacji.

Wśród założeń przyjętych w uzasadnieniu projektu podkreślano konieczność zmiany mechanizmu zapewnienia wsparcia finansowego osobom, które w konsekwencji obiektywnych okoliczności znalazły się w trudnej sytuacji finansowej, a jednocześnie muszą spłacać raty kredytu mieszkaniowego będącego odczuwalnym obciążeniem dla ich domowych budżetów.

Należy przypomnieć, że prezydencki projekt wprowadzał jeszcze inny fundusz – Fundusz Konwersji. Miał on powstać z wpłacanych kwartalnie składek banków, uzależnionych od wielkości ich własnych portfeli kredytów denominowanych i indeksowanych (maksymalnie 0,5 proc. wartości bilansowej portfela kredytów objętych restrukturyzacją). Banki, które zdecydowałyby się “odwalutowywać” kredyty powiązane z walutami obcymi, mogłyby – w świetle tamtych przepisów – liczyć na odzyskanie różnic bilansowych między wartością kredytów przed i po restrukturyzacji (konwersji). Jednak ostatecznie regulacje normujące działanie Funduszu nie trafiły do ustawy, (również na skutek oporu ze strony sektora bankowego).

Od Nowego Roku zmienią się zatem zasady w zakresie pomocy dla kredytobiorców, zarówno tych złotówkowych, jak i frankowych. Jedną z ważniejszych zmian będzie podniesienie minimum dochodowego stanowiącego podstawę do wnioskowania o wsparcie – wyniesie ono 1402 zł dla  osób samotnych i 1056 zł na osobę w rodzinie. Dodatkowo, ustawodawca zwiększa maksymalną kwotę comiesięcznej pomocy z Funduszu Wsparcia Kredytobiorców – z 1,5 tys. do 2 tys. złotych,                jak również wydłuża okres wsparcia z 18 miesięcy do 36 miesięcy.

Zmniejszony zostanie też wskaźnik RdD (to jest stosunku wydatków kredytobiorcy wynikających z obsługi miesięcznej raty kapitałowej i odsetkowej kredytu mieszkaniowego                  do miesięcznego dochodu gospodarstwa domowego kredytobiorcy) uprawniający do otrzymania pomocy. Od dnia 1 stycznia będzie to 50 %. Takie zasady proponuje wchodząca w życie 1 stycznia nowelizacja z 4 lipca 2019 r. Ustawy o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy.

Zadaniem funduszu wsparcia jest więc pomoc, ponieważ takie przypadki jak: zła sytuacja zdrowotna, brak pracy, czy problemy życiowe mogą dotknąć każdego. W uzasadnieniu nowelizacji podkreślano, że nowe zasady doprowadzą do tego, że więcej osób skorzysta z funduszu. Przedstawiciele frankowiczów nie zachęcają jednak do składanie wniosków. Stoją bowiem                 na stanowisku, że po wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 października 2019 r. w sprawie państwa Dziubaków (C-260/18) nie należy wnosić o kolejną pożyczkę.

Wniosek o wsparcie lub pożyczkę trzeba przedłożyć do banku, który udzielił kredytu hipotecznego. Bank ma 21 dni na rozpatrzenie wniosku.  Gdy podejmie decyzję pozytywną, w ciągu 14 dni zawiera umowę o przyznaniu wsparcia, bądź pożyczki – to ona jest podstawą wypłat realizowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego. Decyzja wskazuje wysokość rat,                   okres udzielonego wsparcia lub zasady wypłaty pożyczki na spłatę zadłużenia. Trzeba pamiętać,        że wsparcie może być udzielone maksymalnie na 36 miesięcy w wysokości, która nie przekroczy         2 tys. zł miesięcznie.

Pomoc może przyjąć dwie formy: regularnych wypłat na poczet rat lub przypadku,               gdy kredytobiorca dokonał sprzedaży kredytowanej nieruchomości, a kwota uzyskana ze sprzedaży nie ureguklowała całego zobowiązania z tytułu kredytu mieszkaniowego, który pomógł przy zakupie sprzedanej nieruchomości, kredytobiorcy może zostać przyznana pożyczka na spłatę tego zadłużenia. Kredytobiorca przed sprzedażą kredytowanej nieruchomości może wnieść o przyrzeczenie udzielenia mu pożyczki na spłatę zadłużenia. Jeśli bank rozpatrzy wniosek negatywnie, kredytobiorca może        w ciągu 14 dni prosić o ponowną weryfikację.

Zwrot wsparcia lub pożyczki rozpoczyna się w miesiącu następującym po miesiącu,                w którym upłynęły 2 lata od wypłaty ostatniej jego raty i jest dokonywany w 144 równych, nieoprocentowanych miesięcznych ratach, płatnych do 15 dnia miesiąca na rachunek Funduszu Wsparcia Kredytobiorców. Tym samym kredytobiorca ma na uregulowanie zobowiązania 12 lat. Wówczas miesięcznie będzie płacił 500 złotych. W tym okresie musi też rozliczać raty kredytu. Z tym zastrzeżeniem, że gdy bez opóźnienia rozliczy 100 rat, pozostałe 44 zostaną umorzone.                       W przypadku maksymalnej wartości pomocy będzie to ok. 22 tys. złotych.