NSA w wyroku wydanym w dniu 13 stycznia 2016 roku w sprawie II FSK 2500/13 wskazał, iż wydatki spółki na koszty sądowe i koszty zastępstwa procesowego związane z dochodzeniem przez jej pracowników roszczeń przeciwko spółce, wynikających z wypadków przy pracy lub niezdolności do pracy, do których zwrotu spółka została zobowiązana na podstawie wyroku lub ugody sądowej, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U.2011 nr 74, poz. 397). Wydatki te nie mają bezpośredniego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą spółki i nie powodują powstania po jej stronie przychodu.

NSA przyznał w tej sprawie rację organowi podatkowemu i Sądowi pierwszej instancji. Zdaniem Sądu orzekającego, w stanie faktycznym przedstawionym przez spółkę brak jest bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu zastępstwa procesowego a osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. W ocenie Sądu istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy spornymi wydatkami, a przychodem spółki można byłoby ewentualnie rozważyć, gdyby spółka prowadziła działalność gospodarczą polegającą na profesjonalnym świadczeniu usług prawniczych.

NSA wskazał również, iż koszty zastępstwa procesowego mają charakter dolegliwości finansowej za przegrany proces i jako takie powinny obciążać wyłącznie przegranego.

Niepowstanie przychodu po stronie spółki wyłącza możliwość zaliczenia powyższych wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Dla porównania własne koszty sądowe i koszty zastępstwa procesowego ponoszone bezpośrednio przez spółkę w związku ze sprawami pracowniczymi prowadzonymi przeciwko niej są konsekwencją ryzyka gospodarczego i ponoszone są w celu zachowania źródła przychodu. Takie zachowanie spółki należy postrzegać jako obronę swoich praw, jak każdego pozwanego w procesie sądowym .