W wyroku z dnia 14 stycznia 2014 r., SK 25/11 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zakresie, w jakim określa opłatę stosunkową od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej (dalej: KIO) przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych, jest zgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3, z art. 77 ust. 2 i art. 78 konstytucji. W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie. Zdania odrębne zgłosili: sędzia TK Leon Kieres i sędzia TK Andrzej Wróbel. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że z art. 34 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynika norma dotycząca wysokości opłaty stosunkowej (5%) oraz określająca górną granicę opłaty sądowej (5.000.000 zł).

TK rozpoznawał w tej sprawie dwie skargi konstytucyjne (połączone do wspólnego rozpoznania) i uznał, że podstawą ostateczną objętych skargami orzeczeń był przepis art. 34 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zakresie, w jakim stanowi, że pobiera się opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości przedmiotu zamówienia, którego skarga dotyczy. A nie w zakresie, w jakim przepis ten stanowi o opłacie w wysokości do 5.000.000 zł. TK uznał zatem, że zgodne z Konstytucją jest określenie opłaty w wysokości 5% wartości przedmiotu zamówienia, natomiast nie odniósł się do oceny konstytucyjności określenia opłaty w wysokości do 5.000.000 zł, umarzając postępowanie w tym zakresie. Na rozpatrzenie w TK czekają sprawy, w których skarżący zobowiązani byli ponieść maksymalną opłatę w wysokości 5.000.000 zł, a więc w tych sprawach TK prawdopodobnie oceni zgodność z Konstytucją ustalenia przez ustawodawcę opłaty w takiej w wysokości.